De roze flamingo met de jojo

Het is weer Deuntjes-Dinsdag op The Lost Marble! Elke dinsdag goede muziek (naar mijn onbescheiden mening) in de etalage.

Ik wil graag van alles veel weten. Over literatuur, schilderkunst, voetbal, de geschiedenis van de Verenigde Staten: het liefst werd ik later een Winkler Prins. Maar ja, dat kan nu eenmaal niet, want ik ben niet van papier.

Ook zo’n Winkler Prins-onderwerp is ‘klassieke muziek’, en daar weet ik eigenlijk bar weinig van. Ja, De Vier Jaargetijden van Vivaldi herken ik wel, en ik heb ooit het Notenkraker-ballet gezien. Maar daar houdt het wel een beetje op. Ik zou Beethovens vierde niet van zijn achtste kunnen onderscheiden.

Nu ben ik ooit al een eindje op weg geholpen door Walt Disney, die de prachtige tekenfilm Fantasia maakte. Geen enkel gesproken woord, alleen Donald, Mickey en een roze flamingo met een jojo die hun avonturen beleefden op de muziek van de grote componisten. Jammer dat ik toen te klein was om te onthouden om welke muziekstukken het ging, zodat ik nu nog wel eens iets hoor en denk, waar kèn ik dat toch van…?

Hoe dan ook, op een bepaald moment besloot ik mijn magere collectie klassieke muziek uit te breiden, maar waar moest ik in vredesnaam beginnen? Stond ik daar in de platenwinkel met rijen en rijen en rijen cd’s voor mijn neus, en niemand die me kon vertellen wat nou een lekker instapconcerto’tje was.

Totdat ik me aanmeldde op Spotify: probleem opgelost! Hier kun je online gratis muziek streamen via je computer, en dat maakt het een heel geschikt middel om allerlei leuks uit te proberen. Ergens bleek toch te zijn blijven hangen dat die roze flamingo met die jojo danste op de muziek van Saint-Saëns, want nu ik me op mijn gemak kon verdiepen in de wondere wereld van strijkorkesten en piano-études was mijn eerste zoekterm Carnaval des Animaux.

En via het Carnaval kwam ik bij Peter en de Wolf. En van Petertje rolde ik in Romeo en Juliet, met een omweg langs het Zwanenmeer. Vervolgens pakte ik opnieuw de Notenkraker mee, en The Young Person’s Guide to the Orchestra. Daarna kwam de Schone Slaapster, en sloot ik af met ‘Zomer’ uit De Vier Jaargetijden.

Kan mij het schelen dat ik niet weet van-wie-en-wanneer-en-waarom. Ik weet in ieder geval dat ik graag luister naar muziek die een verhaal vertelt. Die je betrekt in een spannend duel, of je aan de hand neemt voor een zonnige wandeling in een groen bos. Of die roze flamingo’s van jojo’s voorziet. Zie jij al een elegante olifant in een roze tutu over de savanne pirouetteren?

Soundtrack of dreams

Het is weer Deuntjes-Dinsdag op The Lost Marble! Elke dinsdag goede muziek (naar mijn onbescheiden mening) in de etalage.

Zet de muziek vast aan, doe een paar tellen  je ogen dicht, en begin dan met lezen.

De wekker gaat. Ik word wakker van het zwakke zonlicht dat door het dakraam van mijn loft naar binnen schijnt. Blijkbaar ben ik gisteravond tijdens het lezen in slaap gevallen, want ik lig bovenop mijn boek en de lamp op mijn nachtkastje brandt nog.

Ik spring onder de douche en trek een urban chique outfit aan: een makkelijke linnen broek en en een wijdvallend T-shirt met opvallende print. Dan pak ik mijn suède Manolo’s en trek mijn bruine leren jasje aan. Met mijn Ray-Ban Wayfarer op mijn neus en mijn tas om mijn schouder (inhoud: netbook, agenda, pen, iPhone, lipgloss en portemonnee) loop ik de trappen van mijn brownstone-gebouw af.

Ik duik op uit de helse hitte van de metro. Op de hoek van de straat zit mijn favoriete tentje, waar ik naar binnen ga en een cinnamon bagel met een non-fat latte bestel. Gelukkig, er is nog een tafeltje vrij aan het raam. Ik kijk het liefst naar buiten terwijl ik aan mijn vertaling werk, naar de voorbijsnellende zakenmannen, de strompelende zwervers en de moeders met grote boodschappentassen.

De uren vliegen voorbij. Hoog tijd voor een frisse neus en een lunchbroodje. Op weg naar Central Park haal ik bij de deli een BLT-sandwich en zoek een bankje op bij de vijver. Met dit weer komen de nanny’s met hun oppaskindjes naar buiten om de eenden te voeren en te schommelen in de speeltuin. Het is vergeven van de honden, al dan niet begeleid door wandelende Hermès-reclameborden op hoge hakken.

De zomerse buitenlucht doet me goed. Ik besluit het werk het werk te laten en door de stad te slenteren. Er is zo veel te zien, daar kan ik wel drie boeken mee vullen. Ik glimlach om de toeristen die met open mond tussen de wolkenkrabbers doorlopen. Het ziet er écht net zo uit als in de film, lijken ze te denken. Bij Banana Republic scoor ik een jurkje in de uitverkoop. Dat kan ik mooi aan tijdens de bruiloft van M. en R. over drie weken. Ze trouwen in Saugerties, een dorpje aan de Hudson dat ongeveer 150 kilometer ten noorden van New York ligt.

Aan het einde van de middag heb ik met vriendin Z. bij het MoMA afgesproken om de tentoonstelling over Van Gogh en zijn tijdgenoten te bekijken. Er zullen ook doeken uit Nederland te zien zijn. Ik ben benieuwd of ik iets herken uit het Van Gogh Museum. Het lijkt eeuwen geleden dat ik daar werkte.

Na afloop drinken we cosmo’s in de nieuwe bar die een paar weken geleden is geopend in het Meatpacking District. En natuurlijk rollen we daarna door naar de pizzeria van Giuseppe, die ons luidruchtig verwelkomt. Mooie dames zijn altijd welkom in zijn zaak.

Ik ben nog net op tijd voor de laatste metro en ik realiseer me dat ik morgen wel moeite zal krijgen met opstaan. Gelukkig heb ik een tripje naar Boston gepland: een actieve dag is het beste middel tegen een minor hangover.

De wekker gaat. Ik word wakker van het bulderende geluid van tram 4 onder mijn raam…

 

Opgetoeft haar en glazige drankblik

Het is weer Deuntjes-Dinsdag op The Lost Marble! Elke dinsdag goede muziek (naar mijn onbescheiden mening) in de etalage.

Lieve Amy Winehouse,

Je intrigeert me mateloos.

In den beginne had ik je cd. Daar luisterde ik vaak naar. Toen kwam je steeds in het shownieuws, flashend met je ondergoed of zo stoned als een garnaal ergens in een goot. Je hele shitty leven lag op straat. Je was altijd dronken, waardoor je soms ook niet optrad.

Op een bepaald moment ging je hype weer een beetje voorbij. Ik luisterde minder vaak naar je cd. Niet omdat ik je niet goed vond, maar omdat er weer anderen waren die ik ook wilde horen. Maar laatst moest ik weer aan je denken. Ik weet niet waarom. Misschien was het omdat ik een bad hair day had en ik eruitzag alsof ik mijn vingers in het stopcontact had gestoken. Net als jij. Of omdat ik had gedroomd dat er tanden uit mijn mond vielen en ik een gapend gat in mijn mond had. Net als jij.

Ik wilde weer naar je luisteren. Maar niet naar de afgemixte nummers op je cd. Ik wilde je graag live horen. Op internet ging ik op zoek naar… ja, naar wat eigenlijk? De ultieme Amy Winehouse-ervaring? Amy Winehouse zoals Amy Winehouse bedoeld is? De vrouw achter Amy Winehouse?

Ik vond je gelijk bij Jools Holland, de keizer der muziekprogramma’s. Huh? Je haar zat normaal. Je had een kek jasje aan, en je zag eruit alsof je uit een doodordinaire Britse suburb was weggelopen. Maar je gaf een jazzversie van Teach Me Tonight ten beste waar elke rechtgeaarde soulqueen (en Stevie W. Himself) steil van achterover zou slaan. Zo lekker traaaaaaag, met een randje eraan. En je genoot er duidelijk zichtbaar van, zonder glazige drankblik in je ogen. Eigenlijk klopte wat ik zag niet met wat ik hoorde. Je intrigeerde me mateloos.

Daarna vond ik je weer bij Jools, dit keer met Paul Weller. Jullie zongen Don’t Go To Strangers, van Etta Jones. Hier was je de diva. Je haar was ouderwets opgetoefd, je trok je jurkje steeds verder omhoog. De rasp van Weller ging perfect samen met jouw hartenkreten. Jools wiegde achter zijn keyboard vaderlijk mee. Zing maar lekker hoe je zelf wilt, mijn duifje, want you and I both know you’re good, leek hij te willen zeggen. Aan het einde kreeg ik kippenvel. Ik luisterde er opnieuw, en opnieuw, en opnieuw naar. ’s Ochtends met de lichten aan. ’s Avonds met de lichten uit. Je intrigeerde me mateloos.

Tot slot ging ik naar iConcerts.com, voor een laatste liedje. Het werd er eentje van je album, I’m No Good. Gelukkig, je bleek je oude streken niet verleerd. Je ogen stonden ergens ver weg, gericht op de volgende fles drank of joint. Je zweette op je gezicht, dat er een beetje pafferig en ongezond uitzag. Je tieten vielen bijna uit je bloesje. Maar het had geen invloed op je stem en je soul. Misschien werkte het zelfs wel mee. Je trage timing, je onverstaanbare woorden, je warme en tegelijkertijd rauwe klank. De achtergrondzangers hopten doelloos heen en weer.

Ik hoor je liever live dan op cd. Ik hoop dat je snel weer naar Nederland komt voor een optreden, liefst in een rokerige nachtclub. Maar wel zonder afzegs. Want je intrigeert me mateloos.

Recensie: I Am Number Four (de film)

Waar Twitter al niet goed voor is! Via @AWBruna won ik op 24 maart twee vrijkaarten voor de film I Am Number Four. De vertaling van het gelijknamige boek was namelijk net door Bruna uitgebracht. In zo’n geval, boek-wordt-film, lees ik eigenlijk liever eerst het boek, omdat ik me zelf eerst een voorstelling wil maken van de personages. Als ik eerst de film bekijk, zie ik tijdens het lezen telkens Robert Pattinson, Viggo Mortensen of Emma Watson aan mijn geestesoog voorbijtrekken, en hoe leuk die ook zijn, ik hoef geen door Hollywood beïnvloede fantasie.

Maar goed, voor het boek had ik nu niet genoeg tijd, dus zaterdagavond 2 april toog ik met mijn zus naar Pathé ArenA. Geen idee wat ik moest verwachten, ik wist alleen dat het een sciencefictionverhaal was en dat het boek, geschreven door Pittacus Lore (pseudoniem van James Frey en Jobie Hughes), een grote Young Adult-hit was in Amerika.

Samenvatting
20.40 uur: de reclames en trailers beginnen. We knabbelen aan de popcorn en slurpen Cola Light.

Ca. 21.00 uur: de film begint. HoofdpersoonheetNumberFourenisoverlevendevanvernietigdbuitenaardsvolk. Slechterikenmakenopaardejachtophem. Hoofdpersoonprobeertuithunhandenteblijvendoortelkensteverhuizen. HoofdpersoonontmoetmeisjeinnieuwewoonplaatsBAMBOEMverliefd. Hoofdpersoonmaaktvriendenmetnerdvandeschooldiehelemaalintoufo’sis. Vadervannerdisopmysterieuzewijzeverdwenen.
Slechterikenverschijnententonele.
Verdwenenvadervannerdblijktbelangrijkeschakelinverhaal.
GrotevechtscènevolgtBAMBOEMKLABANG.
MeisjeennerdenNumberSixdieooktotvolkvanNumberFourbehoorthelpenmee. NumberFourvertrektmetSixennerdopzoeknaarandereNumbersennerdvader.
Einde.

21.30 uur: aan de resten van de popcorn knabbelend lopen we de zaal uit. We hebben niet eens de kans gehad om de bak leeg te eten.

Conclusie: te kleine buis Pringles
Het is echt jammer dat I Am Number Four zo kort duurt, want daardoor blijven de personages en het verhaal erg ‘plat’. Er is nergens ruimte overgelaten om iets op te bouwen of uit te diepen. Alle informatie wordt in supersnelle brokken voor je neus gegooid, en net wanneer je denkt: ‘zo, en nu gaat het echte avontuur beginnen’, namelijk wanneer Number Four er met Number Six en de nerd op uit trekt om de vijand te verslaan en hun mede-Numbers te vinden, is de film afgelopen. Open einde, anyone? Dat is erg jammer, want ik vond wel dat het verhaal veel potentie had. Ik ben dan ook heel benieuwd naar het boek, waarin je als lezer hopelijk wel meer de diepte in wordt genomen.* De film beoordeel ik als een te kleine buis Pringles: het is lekker, maar je bent er te snel doorheen, en na afloop snak je naar meer.

*Op de Wikipedia-pagina van het boek las ik dat I Am Number Four het eerste deel is van een voorgenomen serie van zes boeken, dus het open einde is mogelijk niet uitsluitend een slimme marketingtruc om het onderwerp met een sequel flink uit te melken.

De trillende hand van Jamie

Een nieuw geluid op The Lost Marble: Deuntjes-Dinsdag! Elke dinsdag goede muziek (naar mijn onbescheiden mening) in de etalage.

Lieve Jamie Lidell,

Je van soul en liefdeszeer doortrokken stem. Je ietwat onverzorgde, maar tegelijkertijd hipper-dan-hippe uiterlijk. Je swingende nummers, up-tempo en twisted, die ik grijs kan draaien zonder dat ze hun spark verliezen. Je live optredens, waarbij je in je eentje een heel nummer in elkaar beatboxt, met computers en stemvervormers en andere bizarre apparatuur. Maar vooral: je trillende handje bij Jools Holland.

Ik zag het filmpje van je optreden bij Later… with Jools Holland, uit 2005, op Youtube. Je zong Multiply. Toen ik dit nummer voor het eerst hoorde op de radio, dacht ik dat je een hele grote neger uit Harlem was. Maar dat was je niet. Je was een tikkeltje absurde Brit met een te gekke stem. Een soort Rivella: een beetje vreemd, maar wel lekker. Ik kreeg geen genoeg van je, dus ik verorberde het filmpje gretig. Waarbij ik zo mogelijk nog meer smolt dan ik al deed. Dat kwam door je trillende hand.

Je stond breed glimlachend klaar, terwijl Jools plaatsnam achter de piano. Het plezier straalde van je af; het was te lezen in je ogen, in je lichaamstaal. Je voelde de enthousiaste vibes van het publiek. En geheel begrijpelijk, want Later… with Jools Holland is een van de beste muziekprogramma’s die ik ken. The crowd was amazing.

Jools begon te spelen. Je had je microfoon in je rechterhand, en je zong. Well I’m sure it never used to be / so hard / this hard. Al vrij snel zag ik je microfoon wiebelen. Deed je dat nu op de maat van de muziek? Was het een soort tappen met je voet, maar in plaats daarvan met je hand? Maar je bleef het doen. Nu begon het meer op een oncontroleerbare tik te lijken, of zenuwen. Maar dat laatste kon ik me haast niet voorstellen. Je stond er zo ontspannen, zo vol muzikaal enthousiasme bij.

Terwijl je het nummer naar zijn climax bracht, ging ik met je mee, gebiologeerd starend naar je rechterhand. Het maakte je kwetsbaar, onderstreepte je belangrijke boodschap. I’m so tired over beating myself, beating myself up (…) Please go under with a smile. Door dat trillende handje geloofde ik je. Jij had het allemaal al een keer gezien en meegemaakt. Jij wist wat er uit het leven te halen viel, hoe hard je ook op je bek ging. Je hand was het trillende bewijs. En daardoor wilde ik je nog meer.

Ik heb twee cd’s van je, en ik ben naar twee optredens van je geweest. Tijdens die shows heb ik je niet zien trillen, want ik stond te ver weg. Maar ik geloofde alles.

Holland’s Got Soul: Trijntje Oosterhuis

Een nieuw geluid op The Lost Marble: Deuntjes-Dinsdag! Elke dinsdag goede muziek (naar mijn onbescheiden mening) in de etalage.

Als me tijdens een potje Triviant Hollandse Editie wordt gevraagd om tien Nederlandse artiesten te noemen, kom ik al snel uit op toppoppers als Marco Borsato, Guus Meeuwis, Jan Smit en de Palingvissers, René Froger en Miss Montreal, en meer van dat al. Vooruit, gooi ik Doe Maar en De Dijk erbij, en maak ik het af met Ilse DeLange. Niets mis mee, begrijp me niet verkeerd, maar wat ik me tot voor kort eigenlijk helemaal niet had gerealiseerd, is dat Nederland twee echte souldiva’s heeft. Van die klassieke.* De eerste kende ik al: Anouk. Deze rockchick heeft buiten de scheurende gitaren ook een heerlijk soulvol repertoire (luister maar eens hier, of lees De Nieuwe van Anouk).

Here’s miss Oosterhuis
Nummer twee (maar allerminst een runner-up) is Trijntje Oosterhuis. Eind februari was ik bij haar theaterconcert in de Amstelveense Schouwburg. We zaten op rij twee, lees: op de ongetwijfeld knalrood gelakte teennagels van Trijntje. Met niet meer dan een drummer, gitaris, bassist en pianist (geen backing vocals, dus) klonk het af en toe alsof we in een donkere nachtclub ergens in Harlem, NYC, zaten. Ze zong zo natuurlijk en warm, en met zo veel plezier, dat we echt niet stil konden blijven zitten. Er was niets gekunstelds aan haar optreden en alle nummers zong ze recht uit haar ziel, zoals alleen de echte, klassieke souldiva dat kan. Onze plek in de zaal droeg zeker bij aan de ervaring, want niets is mooier dan helemaal vooraan te staan bij een concert.

It ain’t over yet
Maar terwijl ik op zoek was naar een geschikt filmpje van La Oosterhuis voor dit blog, ontdekte ik zelfs nog een derde diva: Berget Lewis. Goede vriendin van Miss O; ze jammen veel (zo vertelde Trijntje tijdens het concert), en bovendien zijn ze samen als backing vocals te horen op Anouk’s nieuwe plaat Killer Bee (en te zien in de clip). Souldiva’s unite!

Knoop het in je oren: Holland’s Got Soul! Die niet onderdoet voor de oorspronkelijke Amerikaanse ‘zwarte’ soul. De Deun van deze Dinsdag is I’ll Be There, gezongen door Trijntje Oosterhuis en Berget Lewis tijdens The Hague Jazz op 11 juni 2010.

 

Ook naar Trijntje? Volgens haar agenda staat ze o.a. op 2 april in Leiden en op 27 en 28 april in Carré. Als het nog niet is uitverkocht, doe jezelf dan een verrassende lol en koop kaarten.

*In tegenstelling tot de jonge generatie moderne soul girls waar bijvoorbeeld Sabrina Starke toe behoort.

The Wishlist

Een nieuw geluid op The Lost Marble: Deuntjes-Dinsdag! Elke dinsdag goede muziek (naar mijn onbescheiden mening) in de etalage.

Zondagnamiddag, 4 juli 2010. Ik sta met vriendinnen N. en C. op het concertterrein in het Westerpark, wachtend totdat Anouk gaat beginnen met optreden. Ik ben dolblij dat ik deze kaartjes nog te pakken heb gekregen (via Twitter; long live social media), want ik wil haar dolgraag een keer live zien. Met een biertje in de zon bespreken we onze muzieksmaak en de concerten die ons zijn bijgebleven. Mijn eerste, bijvoorbeeld: Céline Dion in de net nieuw gebouwde Amsterdam ArenA. Met een vriendin die supergroot fan was, en die gezellig bij mij kwam logeren (aangezien ik praktisch naast het stadion woonde). Ik was behoorlijk onder de indruk van Dions stem, en bovendien was ik nog nooit bij zo’n groot event geweest. Overigens heb ik daarna nooit één cd gekocht van deze dame, maar dat terzijde. My heart did not go on, zeg maar.

Wensenlijst
Dan komt het gesprek op de artiesten die we boven aan onze wishlist hebben staan: wie zouden we ooit nog eens live willen zien? Michael Jackson roepen we bijna allemaal, maar ja, dat gaat niet meer. Stevie Wonder komt voorbij, en N. en ik roepen in koor: ‘Prince’! Maar ook Lenny Kravitz komt bij mij bovenaan.

Ik vertel N. en C. waarom Prince en Lenny Kravitz wat mij betreft met stip op één staan. Mijn twee all-time favourite nummers zijn Purple Rain en Let Love Rule. De intro van Purple Rain komt keer op keer weer zo hard bij me binnen dat ik niets anders kan doen dan gewoon zitten, luisteren en opgaan in de muziek. En Let Love Rule, met de zwoele stem van Lenny die ons allemaal oproept om lief te hebben, begeleid door steeds harder scheurende gitaren, bezorgt me een heerlijke energieboost.

8 maanden later…
Inmiddels is het dinsdagnamiddag 15 maart 2011, en heb ik in de tussentijd Prince maar liefst twee keer live gezien. En het waren twee onvergetelijke concerten: eerst in de openlucht tijdens Werchter Boutique, waarbij het precies ging regenen tijdens Purple Rain, en het ook precies weer ophield toen de laatste tonen na dik acht minuten wegstierven, en daarna in Gelredome. Ook daar werden we getrakteerd op een magistrale extended version van het nummer.

Lenny Kravitz heb ik nog niet live gezien, maar ik werd onlangs wel attent gemaakt op de website iConcerts, waar je verschillende concerten kunt bekijken en downloaden. Daar vond ik een optreden van Krevitz met Let Love Rule, waardoor ik gebiologeerd naar mijn computer bleef staren en uiteindelijk ‘HALLELUJA!’ -roepend uit mijn stoel sprong. Ik bad tot het universum dat ook hij dit jaar nog naar Nederland zou komen, maar helaas.

Dus deze Deuntjes-Dinsdag is ter inspiratie voor jullie allemaal, om toch ééns in je leven met een slaapzak voor je computer te gaan liggen en je zorgvuldig gespaarde centjes uit te geven aan dat ene droomconcert!

LADIES AND GENTLEMEN! The Lost Marble presents:
Voorprogramma: Prince met een fragment uit Purple Rain
Hoofdartiest: Lenny Kravitz op gitaar met Let Love Rule

*Lenny Kravitz komt deze zomer met zijn nieuwe album Black and White America, met daarop de single Come and Get It, die onlangs is uitgekomen.

 

Het is lente! Meet Suarez

Een nieuw geluid op The Lost Marble: Deuntjes-Dinsdag! Elke dinsdag goede muziek (naar mijn onbescheiden mening) in de etalage.

De lente is begonnen. Buiten is het een graadje of tien, de zon sprankelt aan de knalblauwe lucht. Tijdens de lunch loop ik naar buiten, langs het water. Ik voel de warme stralen op mijn zwarte jas en ruik de lente, de narcissen, de frisse geur van nieuw leven.

Bij mijn lievelingsbankje aangekomen ga ik zitten, met mijn ogen dicht. Ik droom weg, met de zonnestralen als een dekentje over me heen. Mijn gedachten dwalen af naar de lange lentemiddagen die eraan komen, een beetje fris maar vol energie. En daarna naar de zwoele zomeravonden, in het gras van het park of aan een zinderend strand. Rosé, witbier, vrienden, geliefden. Onwillekeurig glimlach ik. De beelden zijn levendig, en heel zachtjes hoor ik muziek op de achtergrond. De melodieën duiken op uit de donkere kelders van mijn gedachten, waar maandenlang  een dikke laag sneeuw overheen heeft gelegen. De deuren gaan open, de intense Franse stemmen laten de sneeuw smelten. Het is Suarez. En ik hoor dat het lente is.

De nummers van Suarez zijn onder meer te beluisteren via Spotify.

De Nieuwe van Anouk

Een nieuw geluid op The Lost Marble: Deuntjes-Dinsdag! Elke dinsdag goede muziek (naar mijn onbescheiden mening) in de etalage.

De allereerste Deuntjes-Dinsdag draag ik met liefde op aan Anouk, want die is deze week met een nieuw nummer gekomen: Killer Bee. Volgens haarzelf is dit niet de officiële eerste single van haar nieuwe plaat To Get Her Together, maar een lekker voorproefje om aan de fans te laten horen waar ze mee bezig is.

Luister zelf en swing mee in de kamer, onder de douche of tijdens het roeren in de soep: bij dit nummer kun je niet stil blijven zitten. Rockende funky soulblues of soulvolle bluesrockfunk; ik weet niet hoe muziekkenners dit noemen, maar ik vind de combinatie van stevige gitaren en de soulstem van Anouk echt te gek. En dit nummer is ook weer helemaal anders dan de meer bombastische singles die van het album For Bitter or Worse afkwamen.

In mei komt To Get Her Together uit, en in maart waarschijnlijk al de eerste single. Nu dus vast een smakelijk voorafje, waar ik waanzinnig bij zit te slekkeren! Hieronder vind je de onofficiële clip, die overigens erg leuk is: Anouk geeft ons een kijkje in de studio. We zien haar ontspannen jammen, opnemen en dollen met de producers en backing vocals Berget Lewis en Trijntje Oosterhuis (WIE ZIJN JE BACKING VOCALS?!?! Holy shit.).
(Tip: spits vooral je oren aan het einde van het nummer: Killer Bee sluit af met een knaller van een uithaal en supersnelle rap-achtige teksten.)

 

PS: Op dinsdagochtend 1 maart hing Anouk aan de telefoon bij Giel op 3FM, en vertelde ze uitgebreid over deze plaat en haar plannen. Relaxt, zonder poespas of drang om iets te bewijzen. En waarom zou ze ook? Volgens mij is ze nu weer helemaal in haar element na alle liefdesperikelen. En dat was niet alleen te horen in Killer Bee, maar ook zeker in het nummer Any Younger, dat ze via de telefoon afspeelde. SUPERfunky! Schuif door naar ca. 13’00.

Recensie: The King’s Speech

Ge-ni-aal

En dat zeg ik niet omdat het een leuk stottergrapje is (dat is het namelijk niet). Dat zeg ik omdat The King’s Speech een geniale film is.

Voordat de film in de bioscopen kwam, was hij al flink gehypet, mede dankzij de zeven Golden Globe-nominaties (waarvan alleen die voor beste acteur werd verzilverd) en de zeven Bafta’s. Ook voor de Oscars ligt de film op ramkoers: met twaalf nominaties voert hij het veld aan. Ach ja, denk je dan, elke film is tegenwoordig een kaskraker, en records worden bij de vleet gebroken. Hoe bijzonder kan een film nog zijn?

Loftrompet
Nou, heel bijzonder. En ik weet dan ook niet goed waarover ik mijn loftrompet als eerste moet afsteken. Alleen al het verhaal boeit van begin tot eind – het verhaal van een stotterende koning tegen wil en dank, die zichzelf en zijn innerlijke demonen overwint om uiteindelijk op heroïsche wijze de leiding over zijn land te nemen bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog (tranen tijdens de slotscènes, ik zweer het je).

Rolverdeling
Maar wat The King’s Speech zo ongelooflijk sterk maakt, is ten eerste de cast. De conclusie is heel simpel: voor elk personage hadden ze werkelijk geen betere acteur/actrice kunnen casten. De droevige ogen van Colin Firth die het uitschreeuwen van onzekerheid en innerlijke strijd, de pittige en tegelijkertijd statige Helena Bonham Carter die naar de buitenwereld de voorbeeldige vrouw-van is, maar achter de schermen de warme en liefhebbende gelijke van haar echtgenoot is. Geoffrey Rush als de excentrieke Lionel Logue, met zijn staalblauwe, piercende ogen en guitige hangwallen, en de strakke pretty boy Guy Pierce die uiteindelijk te slap blijkt voor het koningschap. En dan heb ik het nog niet eens over de bijrollen, zoals bijvoorbeeld van Timothy Spall als Winston Churchill. Het kan niet anders of hij is gecast vanwege zijn briljante onderlip.

(Leuke quizvraag voor de echte fanatici: welke acteurs/actrices in The King’s Speech speelden ook mee in de BBC-miniserie Pride and Prejudice uit 1995? Hint: het zijn er drie. Laat als eerste het goede antwoord achter in de comments en WIN een verhaal van 500 woorden over jou!)

Het oog wil ook wat
Ten tweede is de film in alle opzichten prachtig opgenomen. De beelden van Londen zijn zo sfeervol geschoten (er hangt een vrijwel permanente mist) dat ze werkelijk bijdragen aan het plot. Een soort non-verbale onderstreping, zeg maar. De mise-en-scène en de shots die de kijker krijgt voorgeschoteld zijn snoepjes: decor en kleding zijn om van te smullen. De regie doet ook nog een duit in het zakje, bijvoorbeeld wanneer Logue tijdens zijn spraaklessen George een stuk Shakespeare laat voorlezen terwijl hij via een koptelefoon naar keiharde klassieke muziek moet luisteren. Logue neemt de voordracht op op langspeelplaat met een microfoon, maar George houdt deze opnamemicrofoon in het shot constant recht voor zijn mond, waardoor het publiek (net als George) veronderstelt dat deze voordracht net zo stotterend verloopt als anders. Maar omdat we zijn mond niet zien, zien we ook niet dat hij door de harde muziek juist wél vloeiend spreekt. Daar komen we pas achter samen met George, wanneer hij de langspeelplaat later afspeelt.

Niet onbelangrijk: humor
Ten slotte (hoewel ik nog uren door zou kunnen gaan over alle briljante momenten, shots en details) nog een grote pluim voor het script, en dan vooral voor de komische noot. De hilarische oneliners zijn niet van de lucht, en vallen allemaal in de categorie ‘droge, typisch Britse stiff upper lip -humor’. Hardop schateren? Geen probleem. Bijvoorbeeld wanneer Logue tijdens het intakegesprek aan George vraagt of hij soms een mop kan vertellen. George: ‘……. Timing… is not…. my strong suit.’ (Spoiler warning: lees er hier nog meer. Tranen met tuiten.)

Mag ik tien van de vijf sterren geven voor deze film? Ach wat, het is mijn blog, mijn regels. Ten out of five voor The King’s Speech! Ga ‘m zien. En dan nog eens. En nog eens. En nog eens. En nog eens.