Soundtrack of dreams

Het is weer Deuntjes-Dinsdag op The Lost Marble! Elke dinsdag goede muziek (naar mijn onbescheiden mening) in de etalage.

Zet de muziek vast aan, doe een paar tellen  je ogen dicht, en begin dan met lezen.

De wekker gaat. Ik word wakker van het zwakke zonlicht dat door het dakraam van mijn loft naar binnen schijnt. Blijkbaar ben ik gisteravond tijdens het lezen in slaap gevallen, want ik lig bovenop mijn boek en de lamp op mijn nachtkastje brandt nog.

Ik spring onder de douche en trek een urban chique outfit aan: een makkelijke linnen broek en en een wijdvallend T-shirt met opvallende print. Dan pak ik mijn suède Manolo’s en trek mijn bruine leren jasje aan. Met mijn Ray-Ban Wayfarer op mijn neus en mijn tas om mijn schouder (inhoud: netbook, agenda, pen, iPhone, lipgloss en portemonnee) loop ik de trappen van mijn brownstone-gebouw af.

Ik duik op uit de helse hitte van de metro. Op de hoek van de straat zit mijn favoriete tentje, waar ik naar binnen ga en een cinnamon bagel met een non-fat latte bestel. Gelukkig, er is nog een tafeltje vrij aan het raam. Ik kijk het liefst naar buiten terwijl ik aan mijn vertaling werk, naar de voorbijsnellende zakenmannen, de strompelende zwervers en de moeders met grote boodschappentassen.

De uren vliegen voorbij. Hoog tijd voor een frisse neus en een lunchbroodje. Op weg naar Central Park haal ik bij de deli een BLT-sandwich en zoek een bankje op bij de vijver. Met dit weer komen de nanny’s met hun oppaskindjes naar buiten om de eenden te voeren en te schommelen in de speeltuin. Het is vergeven van de honden, al dan niet begeleid door wandelende Hermès-reclameborden op hoge hakken.

De zomerse buitenlucht doet me goed. Ik besluit het werk het werk te laten en door de stad te slenteren. Er is zo veel te zien, daar kan ik wel drie boeken mee vullen. Ik glimlach om de toeristen die met open mond tussen de wolkenkrabbers doorlopen. Het ziet er écht net zo uit als in de film, lijken ze te denken. Bij Banana Republic scoor ik een jurkje in de uitverkoop. Dat kan ik mooi aan tijdens de bruiloft van M. en R. over drie weken. Ze trouwen in Saugerties, een dorpje aan de Hudson dat ongeveer 150 kilometer ten noorden van New York ligt.

Aan het einde van de middag heb ik met vriendin Z. bij het MoMA afgesproken om de tentoonstelling over Van Gogh en zijn tijdgenoten te bekijken. Er zullen ook doeken uit Nederland te zien zijn. Ik ben benieuwd of ik iets herken uit het Van Gogh Museum. Het lijkt eeuwen geleden dat ik daar werkte.

Na afloop drinken we cosmo’s in de nieuwe bar die een paar weken geleden is geopend in het Meatpacking District. En natuurlijk rollen we daarna door naar de pizzeria van Giuseppe, die ons luidruchtig verwelkomt. Mooie dames zijn altijd welkom in zijn zaak.

Ik ben nog net op tijd voor de laatste metro en ik realiseer me dat ik morgen wel moeite zal krijgen met opstaan. Gelukkig heb ik een tripje naar Boston gepland: een actieve dag is het beste middel tegen een minor hangover.

De wekker gaat. Ik word wakker van het bulderende geluid van tram 4 onder mijn raam…

 

Marble gaat in de aanval!

Deze column is op 1 november 2010 verschenen op sportblog In de aanval, naar aanleiding van mijn bezoek aan de honkbalwedstrijd tussen de San Francisco Giants en de San José Padres in oktober 2010.

For the love of the Giants

Ik ben verliefd geworden. Op stoere mannen met stoere knuppels die rondjes rennen om een grasveld. Die luisteren naar stoere namen als Buster Posey, Juan Uribe en Tim Lincecum.

Toen ik onlangs voor het eerst in Amerika was, had ik mij voorgenomen om een sportwedstrijd bij te wonen. Ik wilde wel eens zien of het echt zo’n uitzinnig spektakel is als het op tv lijkt. Ik wist natuurlijk dat de Amerikanen behoorlijk uitbundig kunnen zijn, maar ik betwijfelde of ze de Nederlanders en hun waanzinnige enthousiasme (één woord: Thialf) zouden kunnen overtreffen.

In San Francisco kocht ik een kaartje voor een honkbalwedstrijd van de San Francisco Giants. Het zou een spannende pot worden tegen de San Diego Padres, omdat de Giants bij winst de titel in de National League zouden behalen en ze door zouden gaan naar de play-offs voor de World Series (het landskampioenschap van Amerika).

De sfeer was bij aankomst al zinderend. In en rond het stadion krioelde het van de toeschouwers, terwijl de wedstrijd pas over anderhalf uur zou beginnen. Gewapend met mijn gloednieuwe pet (zonder een dergelijk attribuut meng je je onmogelijk tussen de Amerikanen als je in je eentje naar zo’n wedstrijd gaat) en een groot glas bier (een zeer belangrijk attribuut voor de totaalbeleving) zocht ik mijn plek op.

En toen begon het. De eerste Giants-Held aan slag: Torres, net verkozen tot Fantastisch Goede Speler. Spanning: gaat hij hem raken? Teleurstelling: de eerste strike om zijn oren. Gejuich: hij redt het tot het eerste honk. Ik werd in een wereld gezogen die ik alleen van tv en film kende, maar die echt bleek te bestaan. Donderende muziek na elke slagbeurt, 42.475 toeschouwers die een oorverdovend lawaai produceerden zodra er MAKE-MORE-NOOOOOOOOISE!!!!!!!!! op de beeldschermen verscheen. Voor ik het wist joelde en brulde ik mee als een echte pro.

De wedstrijd duurde drieëneenhalf uur, maar ik ben geen seconde van mijn plaats geweest. Ik was ‘mesmerized’ door de opwindende sfeer, de juichende mensen om me heen en de reeks van huwelijksaanzoeken die op het hoofdscherm voorbijkwam. Ik hoopte ineens vurig mijn eigen naam daar te zien. Maar ik was het meest gebiologeerd door de spelers: de kick die ik kreeg wanneer ik een beer van een kerel een bal voluit zag raken, de spanning die ik voelde omdat ik niets anders wilde dan dat hij het eerste, of misschien wel tweede honk zou halen. De allesvernietigende teleurstelling waneer een wereldklap uitmondde in een vangbal.

Ik ben verliefd geworden. Op stoere mannen die zich met hun stoere knuppels naar de World Series hebben geslagen, en nu tegen de Texas Rangers strijden om het grote Amerikaanse kampioenschap. Ik zit al nachtenlang achter mijn laptop more noise te maken, met pet op en bier in een plastic beker. Let’s go Giants!

The Finale Part III: San Francisco

Waar: HI Hostel Downtown – San Francisco
Wanneer: vrijdag 1 oktober t/m woensdag 6 oktober
Hoogtepunten: SFMOMA, meeting the locals

Dinsdagmiddag in San Francisco. Een paar dagen geleden reed ik nog met Jules langs de mooiste kust ter wereld, de Big Sur, en nu zit ik in Starbucks op Sansome St aan een oppeppende tall single non fat latte. De tijd is voorbij gevlogen, morgen is het alweer inpakken en wegwezen (alhoewel dat inpakken meer inPROPPEN gaat worden, vrees ik…).

Vrijdagochtend: eindelijk op naar SF! Ik had er erg naar uitgekeken, maar eenmaal in de stad moest ik wel even wennen aan het ‘stadse’, na zo’n lange tijd in de middle of nowhere, in de prachtige natuur te hebben doorgebracht. Wat erg goed hielp was mijn  kaartje voor de baseballwedstrijd vrijdagavond tussen de SF Giants en de San Jose Padres: alweer een hoogtepunt. Het stadion (AT&T Park) was erg mooi, en best wel intiem, met een lager gedeelte waardoor je vanaf de tribune een prachtig uitzicht had over de baai.

View over the bay from my seat

Je mag in het stadion overal rondlopen, dus ik kon tijdens de warming-up van de spelers uitgebreid foto’s nemen en genieten vanhet spektakel. Toen de wedstrijd eenmaal was begonnen, werd het zo mogelijk een nog groter spektakel: zodra het publiek via de schermen werd aangemoedigd om de Giants aan te moedigen (MAKE – MORE -NOISE!!! LOUDER!!!!), ging het dak eraf (dat er overigens niet was). Natuurlijk tussendoor op de schermen info over de spelers, shots van het publiek en 2 huwelijksaanzoeken. De wedstrijd duurde al met al zo’n 3,5 uur, maar ik ben geen tel van mijn plek geweest. Ookal gaat het spel niet snel, het was wel erg spannend. Uiteindelijk verloren ‘wij’ met 6-4, omdat de Padres in de derde inning via een homerun maar liefst drie punten pakten. In de negende en laatste inning maakten we nog kans om de achterstand in te lopen, maar toen we via een double play direct op 2 out kwamen, en de vedette Posey een vangbal mepte waardoor het 3 out werd, was het gedaan (kun je dit niet volgen, vraag dan gratis speluitleg aan via 0900-iksnapgeenholvanhonkbal).

LET'S GO, GIANTS!!

Giants' batter whacking the ball

Alhoewel ik die nacht prima had geslapen, werd ik zaterdag niet echt lekker wakker. Ik had 4,5 dag voor me liggen om de stad te verkennen, maar eerlijk gezegd had ik er de balen van dat ik weer alleen was, en moest ik echt weer aan de ‘speed’ van de stad wennen. Bovendien wist ik nauwelijks waar ik moest beginnen, want er was zo veel te doen. Maar ja, als je blijft zitten, gebeurt er ook niets, dus ik besloot om precies dat te doen waar ik me goed bij voelde: een fijn park opzoeken, naar het museum en shoppen.

Ik begon met een wandeling (uphill, een killer, maar wel via de GAP store alwaar ik een killer outfit scoorde) naar Washington Square, waar ik op een bankje een tijdje naar tai chi-ende oudere Chinezen heb gekeken. De kalmerende muziek en de rustige bewegingen maakten mijn hoofd weer leeg – deze mensen zaten helemaal in hun eigen bubbel, afgesloten van de bulderende stad om hen heen. Daarna doorgelopen naar SFMOMA, het museum voor moderne kunst, waar ik me 3 uur lang vergaapt heb aan het ene ongelooflijke werk na het ander. En het mooie was dat je overal mocht fotograferen, zij het zonder flits. Wat een feest! Hoefde na afloop geen ansichtkaart meer te kopen, haha!

Jeff Koons' famous statue of Michael Jackson and his chimp Bubbles

Making my own art @ SFMOMA rooftop garden

Na SFMOMA ben ik Chinatown ingedoken en een prima wandeling uit de Lonely Planet gevolgd. Deze voerde me door kleine steegjes waar je Chinezen achter traliedeuren in tl-verlichte ruimtes zag mahjongen, en langs de fortune cookiefabriek. Dit was iets heel bizars: twee vrouwtjes achter een koekjesbaklopendebandmachine, met overal om zich heen de kleine briefjes die ze willekeurig in de koekjes stopten. Die briefjes lagen werkelijk overal: op de grond, langs de lopende band… misschien had dit tipje van de sluier beter gesloten kunnen blijven, omdat het bizar was om te zien dat er bar weinig ‘fortune’ aan het mysterieuze fortune cookie is.

Golden Gate Fortune Cookie Company

Deze LP wandeling leidde me uiteindelijk ook naar de naastgelegen wijk North Beach; ooit kwam het water van de baai tot hier en meerden de vissers, zeelui en goudzoekers hier aan.

Mural @ North Beach

In die zeemanssferen, aldus LP, bevond zich in een klein steegje de kroeg ‘Specs’, vol met scheepsmemorabilia. Ach, een biertje gaat er altijd in! Ik zocht een plekje aan de bar en raakte aan de praat met barvrouw Lucy, een Mongoolse die lange tijd in Rusland had gewoond. Al snel schoven er een aantal locals aan, allemaal tussen de 40 en de 50 met een geweldig gevoel voor humor en eeuwige dorst naar bier. Dave de Liverpudlian die al 20 jaar in SF woonde, Chris de geboren Seattle-ite die mede-eigenaar was van de beroemde kroeg ‘Vesuvio’ aan de overkant, Tony de boekverkoper die vele dichtervrienden had in SF (en meestal high on pot was), en Tom, goede vriend van Dave die al jaren in Sydney woonde en als professor lesgaf aan de University van Sydney. Met dit meest onwaarschijnlijke gezelschap heb ik een geweldige avond gehad: uitgebreide verhalen en vragen van alle kanten, veel lachen, veel bier en uiteindelijk overheerlijk Indiaas gegeten in een oerlelijke tent. Eenmaal in bed realiseerde ik me dat ik me haast niet meer kon voorstellen dat ik me die ochtend zo miserable had gevoeld.

Friends from Specs: left to right Dave, Tom, Chris and me

Zondagochtend! He, wat vervelend dat Abercrombie en American Eagle Outfitters open zijn op zondag. Met een gevulde rugzak doorgelopen naar het westen van de stad via de wijk The Haight, ooit het centrum van de flowerpower. Het zonnetje liet zich af en toe zien, waardoor de hysterisch gekleurde ‘painted ladies’ (de pseudo-Victoriaanse huizen) extra goed tot hun recht kwamen. Dit was de sfeer waarnaar ik op zoek was! Laidback, vintage kledingwinkels, wazige bars en bioscoopjes, kortom het ‘echte’  SanFran.

Painted ladies around Alamo Square

Janis Joplin's former house!

De route via The Haight leidde uiteindelijk naar Golden Gate Park. Daar bevindt zich namelijk het De Young Museum, waar een tentoonstelling rond Van Gogh, Cezanne, Gauguin en hun navolgers was georganiseerd. Prachtige tentoonstelling, ware het niet dat het MEGAdruk was en de toegang $25 bedroeg  (JA! VIJFENTWINTIG DOLLAR!!! WTF!!). Dus het was, tja, gespannen genieten.

Buiten deze tentoonstelling vond er elders in dat park ook het jaarlijkse Not So Strictly Bluegrass Festival plaats, waar Tom en Dave op zaterdag naartoe waren geweest. Denk banjo meets Elvis Costello meets Emmylou Harris meets de flower power-bevolking van SF en je hebt enig idee hoe dat eruitzag. Ik schat zo’n 100.000 mensen, van dreadheads tot kleine kids tot rednecks tot hippe SF-ers tot… noem maar op. Geweldig om te zien, maar inmiddels was ik al zo’n 6 uur vrijwel non-stop op pad. Ik heb er even rondgelopen, de sfeer geproefd, en ben toen op de bus naar het centrum gestapt.

Pick banjos, not fights

Tja, en dan is het rond zessen, en dan zit de 5 allang in de klok, en wil je best een lekker biertje… In eerste instantie wilde ik Vesuvio verkennen, de kroeg van Chris, maar toen ik begreep dat ze in Specs zaten, kon ik het natuurlijk niet laten om mijn nieuwe vrienden daar op te zoeken. Wat zeer werd gewaardeerd (met bier). Bovendien kennisgemaakt met Matt, de doorman van Vesusio.

Waar ik op hoopte, is gebeurd: locals ontmoeten en verhalen horen over de stad die de meeste toeristen niet te horen krijgen. Terechtkomen op plekken waar je als argeloze bezoeker nooit terecht zou komen. Op weg naar huis van Specs raakte ik nog even met Matt aan de praat op de stoep van Vesuvio (deze kroeg is tegenover Specs), en hij nodigde me uit om de volgende avond de wijk The Mission te gaan verkennen. Aangezien hij geen 20+ jaar met me scheelt, leek het me een puik plan – ik ben de moeilijkste niet.

Alle avonturen van de laatste om-en-nabij 48 uur horen jullie zodra ik weer thuis ben! Al met al was dit een fantastische trip, niet alleen vanwege de geweldige dingen die ik gezien heb, maar ook vooral vanwege de leuke mensen die ik heb ontmoet. Het is echt waar: juist als je alleen op reis gaat, ben je nooit alleen, en elke sprong die je waagt, opent deuren naar de meest onverwachte plekken. Ik heb mezelf nog een stukje beter leren kennen, en heb veel inspiratie opgedaan om het leven in Nederland weer een nieuwe draai te geven. Australie 2011, anyone?

Golden Gate Bridge

The Finale Part II: Monterey and Big Sur

Waar: HI Hostel Monterey en HI Hostel Cambria
Wanneer: respectievelijk maandag 27 sep en 29-30 september, en 28 september

Hoewel we meer dan welkom waren om bij Fabian te blijven, wilde ik maandag graag doorreizen naar Monterey, dat op het schiereiland ten zuiden van SF ligt, om vandaaruit een trip langs het kustgedeelte van Highway 1, oftewel Big Sur, te maken. Julia zou pas op de 30ste vertrekken vanuit SF om in Iowa een vriendin op te zoeken, en aangezien Fabian zelf een paar dagen naar Texas moest, besloot Julia om met me mee te gaan naar Monterey. Yay! Superleuk om nog wat langer met elkaar op te trekken.

Zo gezegd, zo gedaan: vooraf online een huurauto gereserveerd voor dinsdag en woensdag (‘Hoeveel? 55 euro inclusief alles? Meent u dat nou?’), hostel voor 1 nacht geboekt en op maandagochtend vroeg richting Monterey vertrokken.

Nu kan ik uitgebreid uitwijden over de zogenaamde authentieke sfeer van Monterey (voornamelijk beroemd om Cannery Row, de havenbuurt waar ooit de sardines werden gevangen en ingeblikt, en om het verblijf van Jack Kerouac en andere beat poets aldaar), maar dat doe ik niet. Monterey is namelijk behoorlijk lelijk en toeristisch, op sommige plekken zelfs ronduit treurig. Maar er was een PRACHTIG aquarium (roggen, zeesterren en zeekomkommers geaaid) en een fijn terrasje met goede koffie, dus het zou onze tijd wel duren.

Budweiser truck @ Cannery Row. Typically American...

Huge fishtank @ Monterey Bay Aquarium

Jellyfish @ Monterey Bay Aquarium

Sea dragon @ Monterey Bay Aquarium

Op dinsdagochtend vroeg naar het luchthaventje voor de huurauto (‘U weet zeker dat het maar $55 is? Echt? Inclusief alles? U hebt geen zonnesteek ofzo?’) en op naar Big Sur.

Big Sur, Hway 1. Breathtaking views!

(gepaste pauze)

Beach @ Molera State Park

Big Sur coastline

Do you spot the small waterfall pouring from the cliffs left?

Ja, het is echt zo mooi. Ja, hier wil je wonen. Ja, hier wil je je huwelijksnacht bij zonsondergang en onder de sterrenhemel beleven. Ja, dit is het mooiste stuk kust dat ik ooit gezien heb. En ja, de foto’s halen het niet bij het echte utizicht over de rotsen, laat staan dat ze de geuren van het zoute water of de eucalyptusbomen overbrengen, of het geluid van donderde golven tegen de rotspartijen. Het was simpelweg onbeschrijflijk.

Watching the sunset @ Ragged Point...

... which looked like this

Die nacht verbleven we in het hostel in Cambria: toen we het bordje ‘Cambria’  passeerden, schoot het Julia ineens te binnen dat er daar een hostel was. En wat voor een: een schattig wit huisje, met een fleurig tuintje en een schommelbank buiten, en binnen dikke tapijten en de leukste interieuritems. Alsof we in een Engels landhuisje waren beland. Natuurlijk doe je dan wat elke Nederlander doet: je scoort bier om het buiten op te drinken! In ons geval kochten we 2 MEGAgrote flessen Corona, die we lekker opsmikkelden al schommelend op de bank. Bovendien hadden we iets te vieren: Jules was op die dag precies 4 maanden in de USA. Een soort verjaardag dus.

Celebrating Jules' "birthday" with HUGE coronas

Breakfast!

Nadat we de volgende ochtend heerlijk in de tuin ontbeten hadden met versgebakken brood, maakten we ons op voor de terugtocht. Overal langs de route van Big Sur zijn plaatsen waar je je auto aan de kant kunt zetten om van het uitzicht te genieten, en er waren er nog een paar die we niet gehad hadden. Uiteindelijk bleek dat we (opnieuw) reuze mazzel hadden gehad: het was vandaag een stuk heiiger/mistiger, en ook een stuk drukker. Met een stel beppende toeristen of een groepje mannen met grote, brullende Harleys (overduidelijk in midlife crisis) kun je je minder concentreren op het uitzicht. Desalniettemin opnieuw ongelooflijk genoten – ik wilde dat ik er eeuwig rond kon blijven rijden. Maar Jules zou die middag rond 5 uur de bus terug naar Palo Alto nemen, om op donderdag naar Iowa te vliegen.

Dat betekende dus weer afscheid nemen… ik had voor Jules een pakketje samengesteld met briefjes, kaartjes en een geluksdollar, als souvenir van onze 2 (!) weken samen. Zij had op haar beurt een ongelooflijk lieve kaart geschreven om me te bedanken dat ik haar Crater Lake-droom had waargemaakt. Dat was dus onmiddellijk janken!

Bye Jules! Gonna miss you!

Eenmaal bij de bushalte kon ik het enigszins drooghouden, maar toen ik terugliep naar de auto om deze terug te brengen gingen de sluizen weer open. Ineens was ik weer alleen! Niemand om lekker mee te kletsen of plannen mee te smeden! Het was echt bijzonder dat we 2 weken samen hadden opgetrokken en het voor elkaar hadden gekregen om dikke homies te worden. Het leek haast alsof we elkaar al jaren kenden. Dus ja, dat opgeteld bij het feit dat ik afscheid nemen vreselijk vind, was het dus flink blubberen.

Maar de trip wacht niet! Voor donderdag had ik een walvistocht geboekt, waar ik me erg op verheugde – wanneer krijg je nou heuse walvissen op 20 meter afstand te zien? Nou, praktisch nooit, want het mistte zo erg dat we de eerste 2 uur hebben rondgevaren in een poging om in een helderder gebied te komen. Toen we daar eenmaal waren en we daadwerkelijk een walvis spotten, hadden we maar weinig tijd om hem goed te bekijken, aangezien we ook weer twee uur terug moesten. Goh, dat was me de $45 wel waard zeg…

Humpback with mouth open, catching krill

Als een diepgevroren tilapiafiletje kwam ik weer in de haven terug, en snakte naar koffie in de zon. Gelukkig was het zonneterras van dag 1 in Monterey niet ver, en als je dan ook nog uitgebreid versierd word door de bruinogige-half-Portugese-half-Puerto Ricaanse-barista-die-eigenlijk-brandweerman-in-opleiding-is, zeg ik: ppppppprrrrrimmmmmaaaaaa!

The Finale Part I: Palo Alto

Nog een paar dagen, en dan is het avontuur voorbij! Tijd voor de The Grand Finale Part I, II en III: de laatste anderhalve week in de USA.

Waar: Stanford University Campus – Palo Alto
Wanneer: 25 en 26 september
Hoogtepunten: warm welkom van Fabian Pease, zeilen in de baai

Na een krankzinnige Greyhoundtrip kwamen Jules en ik veilig en wel in Palo Alto aan, bij great-uncle Fabian Pease. Hij is (sinds kort) gepensioneerd professor in technical engineering aan Stanford en hij woont in het ‘dorp’ dat bij de eigenlijke campus hoort. Stel je voor: een op-en-top Britse, licht verstrooide professor die met gemak een Nobelprijs binnen zou kunnen slepen, bruingebronsd door vele zeiluren, die ons kwam ophalen met zijn jeep met surfplank op het dak en ons om 12 uur bier, cheese and biscuits voorschotelde. Kortom: we zaten gebakken. Britser en droger dan deze lieve man bestaan ze gewoon niet! Ik moest me inhouden om niet telkens in lachen uit te barsten als er weer een onderkoelde, typisch Britse grap uit zijn mond rolde. Warm, warm welkom! Letterlijk, want het was ongeveer 30C daarzo.

@ Stanford

Goed idee om dan lekker met Jules over het campusterrein te gaan banjeren: bloedheet asfalt, stoffige zandpaden en witte gebouwen die zo schitteren in het zonlicht dat je constant je zonnebril op moet houden (of steeds je ogen half dichtknijpt en zo witte streepjes in je buitenste ooghoeken krijgt, zoals ik). Maar het was wel indrukwekkend! Alles wat je in de films ziet over Amerikaanse universiteiten is he-le-maal waar. Grote sportzalen, studenten die buiten op het gras studeren of yoga-en, de tennisbaan die mede mogelijk gemaakt is door Bill Gates, the whole thing. Bril-jant. En dan hebben ze ook nog een grote boekwinkel met airco, ijsthee en de hele Stanford University-kledinglijn. Alleen al voor het pakje zou ik zo weer gaan studeren.

Student @ Stanford

Me @ Stanford

Let's go Stanford!

Fabian stelde ’s avonds voor om de volgende dag, zondag, met zijn zeilboot een tochtje te maken in de baai van SF. Nou, graag! Het was heerlijk weer en uiteraard was voor brood, kaas en bier gezorgd. Fantastisch gezeild, knetterbruin geworden, en na afloop op een bankje aan het gekoelde bier.

Sailing across the bay of SF

Fabian, Caroline (ex-partner of F) and Julia

View while having beers

Maar de dag was nog niet voorbij! Want travel buddy Pelle was namelijk ook in SF, dus we hadden afgesproken om die avond in de stad wat te gaan drinken. Met de trein is het een uurtje van Palo Alto naar SF, mits de trein waarin je zit geen kapot wiel heeft en dus niet verder rijdt, waardoor je op de volgende trein moet wachten die een uur later pas komt…

Afijn, uiteindelijk toch in SF aangekomen, heel erg leuk om Pelle weer te zien en Jules en hem aan elkaar voor te stellen. We streken neer op het terras van een hippe tent naast het baseballstadion van de SF Giants, en hebben drie uur lang non-stop verhalen uitgewisseld. Afscheid was natuurlijk minder leuk want we zouden elkaar niet meer treffen in de USA – god wat heb ik toch een bloedhekel aan afscheid nemen. Zeker als je zo’n leuke tijd hebt gehad. Maar de banana slug zit nog altijd netjes in zijn potje, dus laat die voetbalwedstrijd maar komen!

PORT ANGELES: three is NOT a crowd

Waar: Thor Town Hostel @ 316 N Race St en Downtown Hotel @ 101 E Front St
Wanneer: maa 13 sept t/m don 16 september
Highlights: wandelen naar Hurricane Ridge, ontbijt @ Lake Crescent

316 N Race Street. Hier moet het hostel zijn. O ja, daar is het kleine rode huisje zoals ik het op de foto’s op hun website heb gezien. Ben benieuwd. Hmm. Er ligt wel een hoop troep in de tuin. Het lijkt wel alsof ze aan het verbouwen zijn. Hallo? Is daar iemand? Wow, binnen ziet het er inderdaad uit alsof er a) een orkaan langs is gekomen, of b) alsof het huis net is opgeleverd – door een blinde Poolse aannemer. Ah, daar is de eigenaar. Goh, grappig, hij heeft gare verfkleren aan. Goh, grappig, beneden ligt tussen de troep een matras waar duidelijk recentelijk op geslapen is. Aha, de kamers zijn boven? Prima. Ik zit in de dameskamer? Dit kleine hok met twee reusachtige houten stapelbedden en gore matrassen/dekens/kussens? En ik mag gebruikmaken van deze onafgewerkte keuken en badkamer? Interessant. Euh, ja, drie nachten graag. Geloof ik. Alstublieft, hier is de $45. Da’s in ieder geval niet duur. Zucht. Goed, wat nu? O, u heeft alleen wifi en geen computers, zoals op de site staat? En er zijn slechts twee plekken hier in Port Angeles waar je kunt internetten? Oei, lastig als ik met Pelle af moet spreken. Ik word sowieso eigenlijk een beetje knettergek van het feit dat je zoveel tijd kwijt bent met vanalles uitzoeken en navragen. Wat zou het handig zijn om zo’n minilaptopje te hebben, dan kon ik tenminste overal online. Want zelfs in de bussen zit gratis wifi. Ah, bedankt voor de tip, meneer, dat er hier een Wal-Mart is. Nee, ik ga nu PA verkennen en kom vanavond na het eten pas terug, want hier kan ik niet echt lekker rondhangen, hè gijssie? Eerst nog maar even naar de wc. Yikes, deze plee ziet er smerig uit. De andere… is iets beter. Dit badkamertje heeft wel potentie, ware het niet dat -ie niet af is. Jammer zeg. En ook jammer dat de rest van het huis, eh, niet af is. Ben ik soms in een horroraflevering van Ik Vertrek meets De Verbouwing meets Extreme Home Makeover meets Help Mijn Man Is Klusser terechtgekomen? Nou ja, eerst maar ’s op pad en de boel verkennen.

Check: visitor center van het Olympic National Park gehad en perfecte info gekregen over dit gebied. wat zijn die park rangers toch geweldig. De komende twee dagen ga ik zeker weten besteden aan trips naar de hoogtepunten hier in de buurt. Hurricane Ridge, een van de beklimbare bergpieken hier, en Lake Crescent zijn goed te doen vanuit PA. En de prijs voor een auto is ook niet al te beroerd. Dat zit dus wel snor. Door naar Wal-Mart. Check: pimpelpaars Acer netbookje gekocht. Check: mail gelezen, Pelle komt morgenochtend. Nu maar ’s op naar een hapje eten. Wauw! Het lucht is ineens flink opgeklaard, en nu het niet meer zo mistig is, is de bergketen van het ONP rond PA prachtig te zien in de verte! En wat is de baai mooi met dat heldere water! Goed, volgens de Lonely Planet zit hier ergens een prima restaurant waar ze lekkere krab serveren. Ah, The Crab House, kan niet missen. Tafel met uitzicht over de baai? Prrriiiimaaa! Halve krab met aardappeltjes? Prrrriiimaaa! Een glas India Pale Ale? Prrrriiiimaaaa!

Olympic National Park Visitor Center @ Port Angeles

Half Dungeness crab @ Crab House, PA

Zoals je leest, begon PA dus met een kleine kink in de kabel. Maar zodra Pelle de volgende dag arriveerde en hij het geen probleem vond om in een normaal hotelletje te slapen in plaats van een bouwval, kon het avontuur beginnen. Pelle had in de bus naar PA ene Pavel uit Tsjechië ontmoet, en deze jongen vroeg heel beleefd of hij misschien met ons mee mocht op de dagtour naar Hurricane Ridge. Hij leek heel OK, dus why not! En hij bleek ook echt OK: wat een humor had die kerel! Met z’n drieën zijn we naar de parkeerplaats gereden die bijna bovenop de berg ligt (op zich al een adembenemende tocht, in de goede zin van het woord) en hebben daarna een fantastische wandeling gemaakt naar een van de toppen. En ondertussen crackten we de ene joke na de ander, het was hi-la-risch. O ja, en het uitzicht was ook best redelijk.

Pelle, Pavel & me @ Hurricane Ridge

Hairpins!

Gespot onderweg: een grote raaf, een hert, marmotten, chipmunks, fazantjes, een grote roofvogel (mogelijk een arend) en Canada (Vancouver Island) aan de overkant van de baai. Na afloop een welverdiende IPA in de plaatselijke bar, met french fries en football.

Reached the top!

Het oorspronkelijke plan van Pelle en mij om op dag 2 vanuit PA de ferry naar Victoria (op Vancouver Island) te nemen ging onmiddellijk overboord, want van het ONP wilden we zeker meer zien! Dus op woensdag vertrokken we naar Crescent Lake en de nabijgelegen Marymere Falls. Ontbijtje aan de oever van een glashelder groenblauw kratermeer? Prrriiiimaaaaa! Daarna een wandeling door een bos wat recht uit Lord of the Rings lijkt te komen om een schattig watervalletje te spotten? Prrriiimaaaa! Daarna lunch langs de waterkant en op weg naar een pittoresk strandje met een pirateneiland vlak voor de kust? Prrriiimmmaaaaaa!

Lake Crescent

Marymere Falls

Tongue Point @ Salt Creek Park

Het opvallende van deze omgeving was dat de bomen, voornamelijk dennebomen en groenblijvende loofbomen, hier helemaal tot aan de kust of de rand van een meer groeien. Ze lijken er praktisch in te verdwijnen. Het weer was op woensdag niet geweldig, regenachtig en mistig zoals ze het hier gewend zijn, maar de mist tussen de bomen gaf het geheel ook wel weer iets mysterieus. We sloten onze trip af met een lekkere pasta in de plaatselijke Italiaan, die verrassend goed was. (En ja, @ Eva H. en mogelijke andere kenners, dat was Bella Italia in Port Angeles, waar Bella en Edward in Twilight op een zeker moment eten. Ook Lincoln Theatre gespot!)

Lincoln Theatre, PA, as feautured in 'Twilight'

Op donderdagochtend heeeeeeeeeeeeeeeeel vroeg ben ik op de bus gestapt die me terug zou brengen naar Seattle, om vandaaruit de Coast Starlight Train naar Portland te nemen. Pelle en ik namen afscheid met het plan om elkaar weer te zien tijdens de Champions League-wedstrijd Werder Bremen-FC Twente. Hij is namelijk Bremenaar, en ik wil voor de gelegenheid best de Twenste boerin uithangen. En wie verliest… eet een Banana Slug!

The Banana Slug @ Olympic Peninsula

Port Townsend: feeling lucky, punk?

Waar: Olympic Hostel @ Fort Worden State Park
Wanneer: zat 11 september t/m maandag 13 september
Highlights: de locatie van het hostel, bier & pizza met Pelle

View of Fort Worden State Park with hostel mid right

Ik was op weg naar Port Townsend, en ik kon mijn geluk niet op: ik had een prachtige ferrytocht gemaakt, de busroute naar PT leverde het ene anischtkaartuitzicht na het andere op, ik had plek in het hostel waar ik wilde slapen en er was feest in PT vanwege het jaarlijkse Wooden Boat Festival. Wat kon ik me nog meer wensen? Het hostel was gesitueerd in een schattig houten huisje op een oude marinebasis van het Amerikaanse leger, Fort Worden, en lag op een heuveltje aan een prachtige baai. Het heuvelachtige park staat vol met kleine witte en groene legerhuisjes (al dan niet bewoond of omgeturnd tot museumpje). Van die barakken met houten latten, die je misschien wel herkent uit An Officer and a Gentleman; jaaaa, deze film is daar opgenomen!

Dorm @ PT Olympic Hostel, my bed right

In het hostel maakte ik onmiddellijk kennis met Kiva, een wat verlegen jongen uit Arizona die net 9 maanden als hulp op een biologische boerderij op Hawaii had gewerkt (WTF?!?!), en Pelle, een Duitse jongen uit Bremen die in PT oude collega’s kwam bezoeken en het bootfestival kwam bekijken (hij had stage gelopen bij een bootwerf, als designer). Pelle kende de weg goed, dus met z’n drieen togen we naar PT. Kiva en ik gingen een hapje eten en Pelle ging op zoek naar zijn oude baas op het festivalterrein. Kiva had veel te vertellen, hij kwam nogal… apart over. Op een vreemde manier heel volwassen; hij vertelde hoe hij 6 maanden door Europa had gereisd met praktisch nul euro op zak, waardoor hij vaak buiten had geslapen en gratis eten had moeten regelen. Toen we na het eten naar de feesttent gingen (ik had wel zin in een biertje en een dansje, en waarschijnlijk zouden we Pelle daar ook weer treffen), kwam de aap uit de mouw: hij was pas 18 en daarom mocht hij de tent niet in: alcohol is verboden onder de 21 en dat betekent dat je zelfs de ‘dranklocatie’  niet mag betreden! Rare jongens, die Amerikanen… Er zat niets anders op dan langs het hekje naar de dansende mensen en de band te kijken. Pelle was nergens te bekennen, dus we besloten samen terug te lopen. Langs donkere verlaten straten. Met veel bomen. En uilen. En Kiva die het ene vage verhaal na het andere opdiste. Ehh… Twin Peaks, anyone? We liepen een paar keer verkeerd, en op een gegeven moment begon ik ‘m behoorlijk te knijpen – Kiva met z’n spookverhalen die ik nog nooit uit de mond van een 18-jarige had gehoord, en het hostel nowhere in zicht. Op een gegeven moment kon ik alleen nog maar reageren met ‘uh-huh’, terwijl ik ondertussen probeerde te bedenken hoe ik zo snel mogelijk bij mijn zakmes kon komen. Uiteindelijk was er natuurlijk niets aan de hand, en kwamen we veilig bij het hostel aan. Diepe zucht….

Die nacht was geen pretje. Krakende bedden, snurkende mensen en ’s ochtends om 7 uur een of andere taart die het nodig vond om nummers uit The Sound of Music te zingen bij het opstaan. Grmbl-houjebekikslaapnog-grmbl. In de ontbijtruimte kregen we vers blueberrybrood van de manager voorgeschoteld, dat maakte een hoop goed. Kiva was er ook, en ik bad als een gek dat Pelle ons snel weer zou vergezellen, want een hele dag met hem opgescheept zitten leek me een nachtmerrie. Gelukkig haakte hij al snel in en togen we met z’n drieen naar PT. Volgens manager Scott konden we het festivalterrein gratis binnensneaken via het strand, dus maakten we een mooi wandelingetje langs de baai. Op het festival veel mooie boten gezien, maar het was niet zo druk – het weer was niet zo lekker (wel droog gelukkig).

Beach @ Fort Worden State Park

Wooden Boat Festival 2010 @ Port Townsend

PT staat bekend om de Victoriaanse huizen, en we hebben dan ook veel moois gezien. Heel pittoresk, gekleurde houten huisjes en zelfs een soort Addams Family mansion (in Adams St, je verzint het niet).

Does the Addams family live in PT...?

’s Middags even lekker gerelaxt op een klein stoepterrasje met koffie en plannen gemaakt: ik zou Pelle rond half 5 weer meeten voor een biertje bij de plaatselijke brouwerij/beer garden, en Kiva zou teruggaan naar het hostel. Prrrriiimaaaaa… Zo gezegd zo gedaan, lekkere pale ale met doppinda’s in het middagzonnetje en daarna heerlijke pizza gegeten in de plaatselijke pizzatent.

Beers @ PT brewery

Met een kleine detour via de avondwinkel voor een nieuw treetje IPA (Indian Pale Ale bier) teruggewandeld naar het hostel en nog lang buiten gezeten. De volgende ochtend stond ik een stuk frisser op, en voor het eerst was het buiten echt mistig – zoals ze hier gewend zijn. Het gaf het park nogal een mysterieuze sfeer, eigenlijk. In het tuintje van het hostel bloeiden prachtige bloemen, dus meteen maar even een fotosessietje gedaan.

Flowers in the fog @ Olympic Hostel

Kiva besloot door te reizen naar Seattle (doeeiiiiii), en Pelle bleef nog een dag in PT. Ik had hem verteld over mijn plannen om vanuit Port Angeles 2 dagtrips te maken, naar het Olympic National Park (groot natuurpark op het peninsula) en eventueel naar Victoria in Canada, wat recht aan de overkant ligt op Vancouver Island. Pelle vroeg of hij me misschien achterna mocht reizen om mee te gaan op de 2 dagtrips, en dat was natuurlijk prima en gezellig. Dat is het leuke van alleen reizen: je bent nooit alleen. Ik had al een kamer gereserveerd in PA, in het Thor Town Hostel, wat volgens de Lonely Planet een knus klein huisje moest zijn – het perfecte ‘local’ hostel. Tot dan toe had ik veel mazzel gehad, en kon ik mijn geluk niet op. Maar misschien had ik moeten voorvoelen dat mijn geluk tijdelijk op zou raken toen ik met Pelle een laatste spelletje yathzee deed en dik verloor. Want Thor Town was een heel ander verhaal…

Leaving PT to try my luck @ Port Angeles...

News from the USA!

EIN-DE-LIJK even de tijd voor een uitgebreide USA-update. Ik beleef tot nu toe de reis van mijn leven – ik ben ruim een week onderweg, maar het voelt als een maand. Op dit moment ben ik in Portland, in het Northwest Hostel. Heel knus, prachtig oud Victoriaans gebouw, waar de baden in de badkamers zelfs op leeuwenpootjes staan. Ik ben hier met Julia, een Australische die ik in Seattle heb leren kennen, en we blijven hier tot en met zaterdag de 18e. Daarna staat Crater Lake op het programma. De komende dagen volgen de reisverslagen tot-nu-toe!

Inpakmuziekjes!

Mijn huis ziet er inmiddels uit alsof er een bermbom is afgegaan, maar met een lekker muziekje wordt inpakken een piece of cake!

California dreeeeaaaaammmmiiiiinnnggg!

Or how about those sexy Californa-YAY gurrrrrrls?

Dan kan deze ook niet achterblijven… (met karaoke-mogelijkheid)

….en deze voor some SERIOUS road trippin’!

Op naar de USA!

Op woensdag 8 september vertrek ik naar Seattle, het beginpunt van mijn reis langs de westkust van Amerika. Eindpunt: San Francisco, op 6 oktober. Hou TLM in de gaten voor updates en foto’s!